لزوم گريه سالك بر هلاكت قلب خويش

آیت الله ميرزا جواد ملكي تبریزی در کتاب ارزشمند المراقبات می فرمایند:

اي برادر من! كسي كه اميدش به سيم و زر دنيا، بيشتر از اميد بر پروردگار جهانيان باشد،
و به پدر و فرزند خويش اميدوارتر از جبار آسمانها و زمين باشد

و مغرور به مال خود و مطمئن به تدبير خويش باشد،
بلكه در تدبير خود به چيزي متمسك شود كه خداي جل جلاله آن را نهي فرموده است و از محرمات مي باشد،
و خداوند به او خبر داده است كه با انجام آنها به مقصود و هدفش نمي رسد (و به جاي آنكه به ياد خدا باشد)

دلش از خدا دور و مشغول به آنها بوده و از فضاحت حال خود شرمنده نگردد و از دروغ در گفتار خود متأثر نشود، چنين كسي به عظمت جلال خداي جل جلاله توهين مي كند و بزرگواري سلطنت او «تعالي شأنه» را حقير و كوچك مي شمارد،

و لذا سزاوار بر رد دعا و طرد و دورگردانيدن از ساحت رحمت او خواهد بود،
بلكه مستحق خشم و دشمني و عقاب او مي باشد.

و اين حالت جز از جهت ضعف ايمان و نبود معرفت نمي باشد.
البته فاسد شدن قلب نيز كه ناشي از فرو رفتن و غرق شدن در محبت دنيا مي باشد در اين جهت بي اثر نخواهد بود.